Okupacja Polski 1944-1993 przez wojska radzieckie

Okupacja Polski przez ZSRR 1944-1993
Północna Grupa Wojsk ZSRR.
Granice PGW pokrywały się z granicami Polski, oficjalnie potwierdzonymi dopiero 2 miesiące później na konferencji w Poczdamie (lipiec - sierpień 1945).

Utrzymanie finansowe wojsk radzieckich na terytorium Polski spadał na Polaków.
W bazach radzieckich zatrudniano tylko niezamężne Polki, by radzieccy żołnierzy mogli sobie używać do woli. Dzięki temu na zachodniej granicy i Warszawie powstawał nowy zrusyfikowany obywatel. Było to zaplanowane posunięcie radzieckie tak, by Polacy przestali być Narodem. Nieliczna grupa polek decydowała się na sowietyzacje w perspektywie 48 lat stacjonowania okupantów. W dobrym tonie każdej polki było omijanie wspólnych kontaktów. Społeczeństwo nie akceptowało takich związków.
Zatrucie środowiska przez okupantów radzieckie wojska w Polsce sięgało kilkuset procentowych przekroczonych norm środowiska.

Okupanci Polski 1945-1993 czyli dowódcy Północnej Grupy Wojsk ZSRR;

czerwiec 1945 - październik 1949: marsz. Konstantin Konstantinowicz Rokossowski
październik 1949 - sierpień 1950: gen. płk Kuźma Pietrowicz Trubnikow
wrzesień 1950 - lipiec 1952: gen. lejt. Aleksiej Iwanowicz Radzijewski
lipiec 1952 - czerwiec 1955: gen. lejt. Michaił Pietrowicz Konstantinow
czerwiec 1955 - luty 1958: gen. armii Kuźma Nikitowicz Galicki
luty 1958 - marzec 1963: gen. płk Gieorgij Iwanowicz Chetagurow
marzec 1963 - czerwiec 1964: gen. płk Siergiej Stiepanowicz Mariachin
czerwiec 1964 - październik 1964: gen. lejt. Aleksandr Pawłowicz Rudakow
październik 1964 - czerwiec 1967: gen. płk Gleb Władimirowicz Bakłanow
czerwiec 1967 - listopad 1968: gen. armii Iwan Nikołajewicz Szkadow
grudzień 1968 - maj 1973: gen. płk Magamied T. Tankajew
czerwiec 1973 - lipiec 1975: gen. płk Iwan Aleksandrowicz Gierasimow
lipiec 1975 - styczeń 1978: gen. płk Oleg F. Kuliszew
luty 1978 - sierpień 1984: gen. płk Jurij Fiodorowicz Zarudin
sierpień 1984 - luty 1987: gen. płk Aleksandr Wasiljewicz Kowtunow
luty 1987 - czerwiec 1989: gen. płk Iwan Iwanowicz Korbutow
lipiec 1989 - czerwiec 1992: gen. płk Wiktor Pietrowicz Dubynin
czerwiec 1992 - wrzesień 1993: gen. płk Leonid Iłłarionowicz Kowaliew

Odznaka okupantów, Północna Grupa Wojsk

Garnizony Armii Radzieckiej na terytorium Polski w latach 1945-1993 mieściły się w około 65 miastach.
Mariusz Lesław Krogulski
Okupacja w imię sojuszu. Armia Radziecka w Polsce.

Premier Jan Olszewski to on doprowadził do wyprowadzenia okupacyjnych wojsk radzieckich z Polski.

Premier Jan Olszewski To on doprowadził do wyprowadzenia okupacyjnych wojsk radzieckich z Polski.

Rosjanie godzili się na opuszczenie baz w Polsce, ale w zamian żądali, żeby na ich terenach powstały przedsiębiorstwa rosyjsko-polskie o charakterze eksterytorialnym. Oczywiście na tego rodzaju projekty nie mogło być zgody. Uchwała Rady Ministrów Jana OLSZEWSKIEGO odrzucała tę propozycję i została podjęta jednomyślnie

22 maja 1992 premier Jan Olszewski sprzeciwił się podpisaniu klauzuli do polsko-rosyjskiego traktatu o przyjaźni i dobrosąsiedzkiej współpracy, która przekazywała bazy, opuszczane przez wojska rosyjskie wycofujące się z Polski, w ręce międzynarodowych spółek polsko-rosyjskich był to zapis wprowadzony do tej umowy na osobistą prośbę Lecha Wałęsy.

Gdy pomimo zdecydowanego sprzeciwu premiera odpowiednie porozumienie polsko-rosyjskie zostało przez MSZ podpisane, doszło do otwartego konfliktu rządu Jana Olszewskiego z prezydentem Lechem Wałęsą i ministrem spraw zagranicznych Krzysztofem Skubiszewskim. By nie dopuścić do podpisania takiego porozumienia przez Wałęsę w Moskwie, premier przekazał sprzeciw rządu wysyłając Uchwałę Rady Ministrów odrzucająca tę głupią propozycję Wałęsy, depeszą szyfrem do Moskwy na ręce Lecha Wałęsy. Nazajutrz po powrocie z Moskwy prezydent zgłosił wniosek o odwołanie tego gabinetu.

Ceną jaką zapłacił za swą Patriotyczną postawę Premier Jan Olszewski to odwołanie jego gabinetu przez Wałęsę tzw. ''nocna zmiana''.

Zdrajcy triumfowali, a Polska pogrążała się w stagnacji.

Nie było mowy o zachowaniu baz rosyjskich czy ich przekazaniu jakimś przedsiębiorstwom pod przykrywką.
Protokół regulujący stosunki między Polską a Rosją czyli Traktat o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy z 22.05.1992 r. podpisany przez prezydentów L.Wałęsę i B.Jelcyna nie zawierał więc zgody na przekształcenie baz wojsk radzieckich w Polsce na przekazanie rosyjsko-polskim spółkom joint venture.

Głupia polityka Wałęsy poniosła fiasko.
Bezczelni okupanci Rosjanie domagali się m.in. 400 mln dol. za wybudowane obiekty w bazach radzieckich.

Jednak Polski Rząd Jana Olszewskiego na tak wysunięte roszczenia finansowe oznajmił Rosjanom, iż nie przepuści przez swoje terytorium wycofujących się wojsk radzieckich z Niemiec. To spowodowało, iż odstąpili od jakichkolwiek roszczeń finansowych.

18 września 1993 r. ostatni żołnierze rosyjscy wyjechali z warszawskiego Dworca Wschodniego do Rosji. W Polsce pozostała tylko misja wojskowa w liczbie około 30 żołnierzy, która później nadzorowała tranzyt wojsk rosyjskich z Niemiec do Rosji. Armia Radziecka stacjonowała w Polsce od 1945 roku. Powstała wówczas Północna Grupa Wojsk Radzieckich w Polsce utworzona z wojsk II Frontu Białoruskiego, lecz formalnoprawne jej usytuowanie nastąpiło dopiero 17 grudnia 1956 r. na mocy zawartej w Warszawie "Umowy między rządem PRL i rządem ZSRR o statucie prawnym wojsk radzieckich czasowo stacjonujących w Polsce". Zgodnie z tym porozumieniem ogólną liczbę wojsk radzieckich w Polsce ustalono w granicach 62-66 tys. żołnierzy, z czego wojsk lądowych - 40 tys., lotnictwa - 17 tys. i marynarki wojennej - 7 tys.

Do 1956 r. status wojsk radzieckich w Polsce nie był uregulowany. Wojska radzieckie zajmując kolejne tereny niemieckie, pozostawiały tam swoje garnizony bez uzgodnień z polską administracją. Po zakończeniu działań zbrojnych i utworzeniu Północnej Grupy Wojsk (PGW) dokonano dyslokacji tych jednostek, wybierając koszary i tereny najbardziej im przydatne. W myśl prawa międzynarodowego stacjonowanie wojsk PGW w Polsce do 1956 r. można uznać za swoistą okupację. Przez te lata na terenie kraju pozostawało kilkadziesiąt tysięcy żołnierzy radzieckich tylko na podstawie rozkazów dowództwa radzieckiego, utrzymywanych przez państwo polskie. Próba czynnego zaangażowania się PGW AR w polityczny konflikt w Polsce na szczytach władzy w październiku 1956 r. (marsz kolumn pancernych PGW na Warszawę) wzmogła w społeczeństwie polskim niechęć wobec ZSRR i stacjonujących w Polsce oddziałów Armii Radzieckiej. Ataki na ZSRR były stałym elementem manifestacji październikowych i listopadowych w 1956 r. Szczególnie dotyczyło to miast, w których stacjonowały jednostki PGW. W Legnicy domagano się zwrotu willi i domów zajętych przez Rosjan, w Szczecinie wycofania wojsk radzieckich do własnego kraju lub do NRD. Uczniowie liceum w Żarach w końcu października 1956 r. wysłali pismo do Biura Politycznego KC PZPR z zapytaniem, czy istnieje konieczność stacjonowania w Polsce wojsk PGW i kto ponosi związane z tym koszty? A byli to wszyscy Polacy.

Tuż przed VIII Plenum PZPR 19 października 1956 r. ruszyły na Warszawę stacjonujące w Polsce jednostki Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej. Z Pomorza szły przez okolice Wrześni i Włocławka, z Dolnego Śląska – z rejonu Żagania i Bolesławca, przez Łęczycę i Łask w stronę Łodzi. Do Zatoki Gdańskiej wpłynęły w tym czasie okręty wojenne sowieckiej floty. Na granicach NRD, Czechosłowacji i Białoruskiej SSR ogłoszono stan podwyższonej gotowości bojowej wojsk. Polska znalazła się w okrążeniu.

Po wydarzeniach Poznańskiego Czerwca, po fermencie, który ogarnął kraj wczesną jesienią, po kryzysie władz PZPR i rehabilitacji byłego sekretarza generalnego PPR Władysława Gomułki Rosjanie byli poważnie zaniepokojeni możliwością utraty wpływów w Polsce. Nie zamierzali do tego dopuścić. Czy byli zdecydowani na zbrojną interwencję, czy prowadzili tylko wojnę psychologiczną, wywierając nacisk na władze PRL i wymuszając, groźbą krwawego rozwiązania, ich uległość i lojalność? Oddziały Armii Radzieckiej stanęły w rejonie Łodzi i Włocławka, Łowicza i Sochaczewa; jeden z nich dotarł, podobno przez pomyłkę, aż na przedmieścia stolicy.

Jak wiadomo, w dniu odbywania się plenum – 19 października 1956 r. o godzinie 7 rano – przyleciała do Warszawy delegacja sowiecka z Nikitą Chruszczowem na czele, Mołotowem, Kaganowiczem i Mikojanem w towarzystwie marszałka Koniewa, dowódcy Układu Warszawskiego, i kilkunastu generałów. Władze polskie próbowały wizytę przełożyć choćby o dzień lub dwa, ale Rosjanie chcieli mieć wpływ na polskich komunistów jeszcze przed rozpoczęciem plenum. 19 i 20 października ważyły się polskie losy, groźba zbrojnej interwencji sowieckiej zawisła nad Polską.

W tym czasie garnizony rosyjskie rozmieszczone były na obszarze 15 województw i 4 okręgowych Zarządów Lasów Państwowych. Armia radziecka użytkowała ogółem 70 tys. ha różnych terenów. Rozmieszczono na nich było 13 lotnisk oraz 4 poligony zajmujące ok. 60 tys. ha. Wojska te dzierżawiły 1,2 tys. budynków mieszkalnych (ok. 10 tys. mieszkań) i ok. 2,5 tys. budynków koszarowych o powierzchni ponad 2 mln m kw. Same wzniosły 332 budynki koszarowo-sztabowe, 800 magazynów, 240 domów mieszkalnych.

Polscy Patrioci pod bramą okupantów czyli jednostki rosyjskiej w Polsce protestują przeciwko ich obecność na terytorium RP. Okręg Tarnowski KPN zorganizował 19 sierpnia 1990 r. blokadę bazy sowieckiej w Czarnej Tarnowskiej, pod hasłem „Sowieci do domu”. Członkowie KPN RD Mielec wzięli w niej czynny udział. Adam Krawiec wykonał transparent.