Podejmuje służbę już w warunkach pokoju zmieniając garnizony w latach 1921 - 1923 Suwałki , Biała Podlaska i Kielce . Rok 1922 przynosi stopień kapitana ze starszeństwem
od 1 czerwca 1919r.
Bierze ślub z Władysławą Jabłońską . Zdaje egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na wiosnę 1922r. , a od 1 listopada 1923r. rozpoczyna studia . 24 lutego rodzi się syn Zbigniew .W 1925r. uzyskuje tytuł oficera dyplomowanego Sztabu Generalnego .
Opinia wystawiona po ukończenia WSW - ''Niezrównoważony , bez zdolności , nie nadaje się do sztabów ''komendant szkoły polski.
''Oficer o przeciętnych zdolnościach , systematyczny , pracowity , będzie pożytecznym pracownikiem w każdym sztabie ''doktor nauk francuz płk Faury .
Na zdjęciu Komendanci Obwodów WF i PW w Trokach 1929r. Pierwszy z lewej mjr August Emil Fieldorf, drugi mjr dypl. Leopold Okulicki i Ludwik Muzyczka.
Opinia zbieżna , być może powodem był jakiś zatarg z komendantem polskim WSW.
Jako pierwsze stanowisko 1 listopada 1925r. obejmuje w Grodnie DOK III Referatu Mobilizacyjnego . Luty 1928r. zostaje p.o. szefa DOK , marzec przynosi awans na stopień majora dyplomowanego .
W Dowództwie Okręgu Korpusu w Grodnie kończy na stanowisku Kierownika Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego . 21 kwietnia 1930r. zostaje przeniesiony do służby linowej do 75 p.p. w Rybniku na stanowisko dowódcy I batalionu . Z dniem 11 lipca 1931r. obejmuje stanowisko wykładowcy taktyki broni połączonych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie , gdzie wykłada do 1934r.
Następnie trafia do sztabu 13 Dywizji Piechoty w Równem .
Oto opinia Jerzego Kirchmayera pierwszego oficera jego sztabu : ''był synem chłopa z Małopolski . Zaciekły legionista , dzielny żołnierz , oficer zdolny , lojalny , znakomity kolega , wybuchowy , porywczy charakter .''
Bronisław Regulski nazwał Okulickiego ''chojrakiem''.
21 września 1935r. mjr Okulicki zostaje przydzielony do Oddziału III Sztabu Głównego
Wojska Polskiego pod kierownictwem płk dypl. Józefa Jaklicza . 19 marzec 1936r. zostaje awansowany na stopień podpułkownika .Zajmuje stanowisko Szefa Wydziału ''Wschód''.
Wydział zajmuje się opracowanie planów na wypadek wojny ze Związkiem Radzieckim .
Plan operacyjny "Wschód" – polski plan obronny, przygotowywany na wypadek wojny ze Związkiem Radzieckim. Plan wojny obronnej ze wschodnim sąsiadem, w odróżnieniu od Planu Zachód był opracowywany przez cały okres II RP. Plan Wschód nie zachował się jednak w formie jednolitego dokumentu, nieznane są też jego dokładne założenia. 19 marca 1936 roku Szefem Wydziału Wschód zostaje ppłk dypl. Leopold Okulicki do dnia 21 marca 1939 roku. Do jego opracowania przystąpiono w 1935. Początkowo do jego opracowania wykorzystywano wcześniejsze studia operacyjne prowadzone na kierunkach ewentualnych zagrożeń ze strony Armii Czerwonej. Prace planistyczne zakończono w 1938. W tym też roku, wobec interwencji dyplomatycznej ZSRR wobec Polski[1] i przesunięciami sowieckich jednostek wojskowych w kierunku granicy z Polską, przystąpiono do prac związanych z uruchomieniem planu operacyjnego Wschód. Wykonano dokumenty operacyjne. W wyniku działań dyplomatycznych konflikt został zażegnany. W 1936 nowy Generalny Inspektor Sił Zbrojnych gen. Edward Śmigły-Rydz wydał wytyczne do opracowania planu. Miał to być plan defensywny z elementami obrony manewrowej. Należało tak prowadzić działania, by kanalizować uderzenia nieprzyjaciela na dogodnych, wybranych przez siebie kierunkach, zadać mu jak największe straty i stwarzać warunki do rozstrzygnięć przez stosowanie zwrotów zaczepnych. Dużą zatem rolę miały spełniać odwody strategiczne. Przewidywano prowadzenie operacji zaczepnych zarówno na wybranych kierunkach operacyjnych jak i w skali strategicznej. . W obu przypadkach planowano działanie sił sojuszniczych. Szczegółowy plan działania w fazie walk nadgranicznych przewidywał prowadzenie działań opóźniających przez oddziały osłonowe połączone z rozpoznaniem jego sił i głównych kierunków uderzeń. Po wprowadzeniu przez przeciwnika do walki drugich rzutów operacyjnych, jednostki polskie miały zorganizować obronę na linii rzek: Stryj, dalej przez rejon Lwowa, wzdłuż Styru i Jasiołdy, Kanału Ogińskiego, Szczary i Niemna do granicy litewskiej. Była to rubież ostatecznego oporu. Pod jej osłoną planowano odtworzyć odwody strategiczne - na Podlasiu i w Małopolsce. Zadania związków operacyjnych Armia "Podole" miała bronić pasa o szerokości 180 km od granicy z Rumunią do Derkał. Armia "Wołyń" miała bronić ok. 150 km odcinek od Dederkał do Horynia, a Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" do wysokości Klecka Około 120 km odcinka do Puszczy Nalibockiej broniła Armia "Baranowicze" . Na 200 kilometrach bronić się miała Armia "Wilno". Jej pas obrony sięgał granicy z Łotwą. Pierwszorzutowe armie posiadałyby łącznie osiemnaście dywizji piechoty, osiem brygad kawalerii oraz prawie wszystkie jednostki KOP-u. Odwodowe związki operacyjne liczyły dwanaście dywizji piechoty, a siedem dywizji rezerwowych stanowiłoby odwód Naczelnego Wodza. Planowany skład organizacyjny Prawdopodobnie przygotowywano następujące związki operacyjne (od północy): Armia Wilno - inspektor armii (planowany dowódca armii ) - gen. dyw. Stefan Dąb-Biernacki 1 Dywizja Piechoty 19 Dywizja Piechoty Wileńska Brygada Kawalerii 1 Pułk Szwoleżerów 17 Dywizja Piechoty (z Gniezna) Armia Baranowicze - inspektor armii (planowany dowódca armii) gen. dyw. Tadeusz Piskor SGO (Armia ?) Polesie - inspektor armii - gen. broni Kazimierz Sosnkowski[2], na dowódcę SGO "Polesie" przewidywany był prawdopodobnie gen. bryg. Emil Krukowicz-Przedrzymirski[3] Armia Wołyń - inspektor armii (planowany dowódca armii) gen. dyw. Stanisław Burhardt-Bukacki Armia Podole - inspektor armii (planowany dowódca armii) gen. dyw. Kazimierz Fabrycy Armie rezerwowe Armia Lwów Armia Lida Odwody Naczelnego Wodza: Armia Odwodowa (Odwód główny NW) - planowane rozmieszczenie w okolicach Brześcia Cztery pierwszorzutowe armie i samodzielna grupa operacyjna liczyła łącznie osiemnaście dywizji piechoty, osiem brygad kawalerii. W ich składzie znaleźć się miały niemal wszystkie jednostki KOP-u i kilka Obrony Narodowej. Dwanaście pozostałych aktywnych dywizji piechoty przewidziano dla odwodowych związków operacyjnych. Siedem dywizji rezerwowych stanowiłoby dyspozycyjną rezerwę Naczelnego Wodza. Nie przewidziano możliwości utworzenia dowództw Frontów. 1 maja 1938r. przedstawia plan mobilizacyjny pod kryptonimem ''W''. Plan "W" zakładał przejście sił zbrojnych lub ich części ze stopy pokojowej na wojenną. Opracowany w formie tabel, ściśle określał poszczególne czynności, których dokładne wykonanie, w określonym miejscu i czasie, określonymi środkami gwarantowało planowe przekształcenie jednostki wojskowej do stanu gotowości bojowej czasu wojny. Plan mobilizacyjny zakładał podział wszystkich mobilizowanych oddziałów i jednostek na trzy grupy, które mobilizowano dwojako - alarmowo i normalnie. Okres zagrożenia. Działania o charakterze przygotowawczym, ułatwiające przeprowadzenie mobilizacji. Mobilizacja alarmowa. Opierała się na imiennym powoływaniu rezerwistów, stawiennictwu z końmi i pojazdami mechanicznymi. Karty mobilizacyjne w czasie pokoju zdeponowane były w starostwach i posterunkach policji. W momencie mobilizacji starostowie i komendanci policji rozsyłali przechowywane karty. Mobilizacja normalna. System normalny opierał się na publicznym rozplakatowaniu obwieszczeń (także za pomocą prasy i radia) o zarządzeniu mobilizacji powszechnej. Mobilizacja jednostek ON, ze względu na ich charakter lokalno-terytorialny odbywała się przez "skrzyknięcie", które mogło być zarządzone oddzielnie dla każdego oddziału. Główne założenia Planu mobilizacyjnego W: elastyczność i uniwersalność; szybkość mobilizacji; terytorialność mobilizacji; decentralizacja mobilizacji; jednolitość rozkazodawstwa; realność wystawienia zaplanowanych jednostek wojskowych; wystawienie maksymalnej ilości jednostek frontowych; tajność przygotowań mobilizacyjnych; Grupa alarmowa Mobilizacja oddziałów grupy alarmowej następowała przed ogłoszeniem mobilizacji powszechnej. Była to tzw. "mobilizacja cicha", która obejmowała prawie 3/4 wszystkich sił. Mobilizacja jednostek z tej grupy odbywała się tzw. systemem kartkowym, w którym poszczególne grupy oddziałów oznaczone były kolorami: Zielona: mobilizowana najszybciej. W jej skład wchodziły jednostki przygraniczne stacjonujące na wschodzie, zachodzie i północy kraju. Obejmowała KOP, Straż Graniczną i Policję Państwową. Oddziały tej grupy osiągały gotowość w czasie Z+12 do Z+48[1]. Mobilizowane mogły być pojedynczymi garnizonami lub osobno w każdym DOK. Były pierwszą osłoną mobilizacji. Nie było w niej żadnych dywizji piechoty. Czerwona: obejmowała wielkie jednostki piechoty na granicy wschodniej. Mobilizowana w całości albo poszczególnymi Okręgami Korpusów. Niebieska: wielkie jednostki piechoty stacjonujące na granicy z Niemcami. Zasady mobilizacji były identyczne jak grupy czerwonej. Żółta: "odwód osłony", obejmowała większość jednostek kawalerii, oddziały pozadywizyjne oraz część oddziałów piechoty, stacjonujących w głębi kraju, przeznaczone do wzmocnienia w II rzucie osłony dowolnej granicy. Czarna: dwie dywizje piechoty (26 i 28), brygada pancerno-motorowa (10 BK), jednostki pozadywizyjne oraz pododdziały i zakłady służb tworzące Korpus Interwencyjny, przeznaczony do wzmocnienia sił w strefie zagrożonej granicy. I rzut mobilizacji powszechnej I rzut mobilizacji powszechnej obejmował jednostki czynne i rezerwowe, które mobilizowały się na podstawie obwieszczenia o mobilizacji powszechnej. Termin ich gotowości bojowej wynosił zwykle od trzech do pięciu dni, a transporty koncentracyjne rozpoczynały się około czwartego dnia mobilizacji. W grupie tej znajdowały się dwie dywizje piechoty, reszta oddziałów nie zmobilizowanych alarmowo, część jednostek dyspozycyjnych artylerii, saperów i łączności oraz większość taborów. II rzut mobilizacji powszechnej II rzut mobilizacji powszechnej obejmował tylko jednostki rezerwowe. Mobilizacja tych jednostek rozpoczynała się siódmego dnia mobilizacji, a terminy gotowości bojowej osiągały między dziesiątym a dwunastym dniem mobilizacji. 21 marca 1939r. gdy Ribbentrop przedstawił żądania zmian terytorialnych wobec Polski , Sztab Główny zostaje zreorganizowany .Ppłk dypl. Leopold Okulicki przechodzi na stanowisko zastępcy szefa Oddziału Operacyjnego , pełniąc jednocześnie obowiązki szefa Wydziału Sytuacyjnego uczestnicząc w przygotowaniu planu ''Zachód'' na wypadek wojny z III Rzeszą .Pozostaje na tym stanowisku do wybuchu II wojny światowej .
Galeria z czasów II RP
Generał Okulicki konno.
od 1 czerwca 1919r.
Bierze ślub z Władysławą Jabłońską . Zdaje egzamin do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie na wiosnę 1922r. , a od 1 listopada 1923r. rozpoczyna studia . 24 lutego rodzi się syn Zbigniew .W 1925r. uzyskuje tytuł oficera dyplomowanego Sztabu Generalnego . |
| Siedziba Wyższej Szkoły Wojennej od 1923, Warszawa, ul. Koszykowa 79. Generał Okulicki był słuchaczem IV Kurs Normalny 1923–1925 |
 |
| Znak dyplomowanych oficerów Sztabu Głównego, jaką nosił gen. Leopold Okulicki po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojennej |
 |
| Kpt. Leopold Okulicki |
Opinia wystawiona po ukończenia WSW - ''Niezrównoważony , bez zdolności , nie nadaje się do sztabów ''komendant szkoły polski.
''Oficer o przeciętnych zdolnościach , systematyczny , pracowity , będzie pożytecznym pracownikiem w każdym sztabie ''doktor nauk francuz płk Faury .
Opinia zbieżna , być może powodem był jakiś zatarg z komendantem polskim WSW.
Jako pierwsze stanowisko 1 listopada 1925r. obejmuje w Grodnie DOK III Referatu Mobilizacyjnego . Luty 1928r. zostaje p.o. szefa DOK , marzec przynosi awans na stopień majora dyplomowanego .
W Dowództwie Okręgu Korpusu w Grodnie kończy na stanowisku Kierownika Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego . 21 kwietnia 1930r. zostaje przeniesiony do służby linowej do 75 p.p. w Rybniku na stanowisko dowódcy I batalionu . Z dniem 11 lipca 1931r. obejmuje stanowisko wykładowcy taktyki broni połączonych w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie , gdzie wykłada do 1934r.
 |
| Odznaka Komendancka Przysposobienia Wojskowego jaką nosił L. Okulicki |
 |
| Wizyta prezesa Wołyńskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej mjr Leopolda Okulickiego w sierpniu 1935 w Żydowskim Klubie Sportowym Hasmonea Równe. Trener Karol Kossok w białym stroju obok mjr L. Okulickiego. Ulubionym sportem generała Leopolda Okulickiego była piłka nożna. |
Następnie trafia do sztabu 13 Dywizji Piechoty w Równem .
Oto opinia Jerzego Kirchmayera pierwszego oficera jego sztabu : ''był synem chłopa z Małopolski . Zaciekły legionista , dzielny żołnierz , oficer zdolny , lojalny , znakomity kolega , wybuchowy , porywczy charakter .''
Bronisław Regulski nazwał Okulickiego ''chojrakiem''.
21 września 1935r. mjr Okulicki zostaje przydzielony do Oddziału III Sztabu Głównego
Wojska Polskiego pod kierownictwem płk dypl. Józefa Jaklicza . 19 marzec 1936r. zostaje awansowany na stopień podpułkownika .Zajmuje stanowisko Szefa Wydziału ''Wschód''.
Wydział zajmuje się opracowanie planów na wypadek wojny ze Związkiem Radzieckim .
Plan operacyjny "Wschód" – polski plan obronny, przygotowywany na wypadek wojny ze Związkiem Radzieckim. Plan wojny obronnej ze wschodnim sąsiadem, w odróżnieniu od Planu Zachód był opracowywany przez cały okres II RP. Plan Wschód nie zachował się jednak w formie jednolitego dokumentu, nieznane są też jego dokładne założenia. 19 marca 1936 roku Szefem Wydziału Wschód zostaje ppłk dypl. Leopold Okulicki do dnia 21 marca 1939 roku. Do jego opracowania przystąpiono w 1935. Początkowo do jego opracowania wykorzystywano wcześniejsze studia operacyjne prowadzone na kierunkach ewentualnych zagrożeń ze strony Armii Czerwonej. Prace planistyczne zakończono w 1938. W tym też roku, wobec interwencji dyplomatycznej ZSRR wobec Polski[1] i przesunięciami sowieckich jednostek wojskowych w kierunku granicy z Polską, przystąpiono do prac związanych z uruchomieniem planu operacyjnego Wschód. Wykonano dokumenty operacyjne. W wyniku działań dyplomatycznych konflikt został zażegnany. W 1936 nowy Generalny Inspektor Sił Zbrojnych gen. Edward Śmigły-Rydz wydał wytyczne do opracowania planu. Miał to być plan defensywny z elementami obrony manewrowej. Należało tak prowadzić działania, by kanalizować uderzenia nieprzyjaciela na dogodnych, wybranych przez siebie kierunkach, zadać mu jak największe straty i stwarzać warunki do rozstrzygnięć przez stosowanie zwrotów zaczepnych. Dużą zatem rolę miały spełniać odwody strategiczne. Przewidywano prowadzenie operacji zaczepnych zarówno na wybranych kierunkach operacyjnych jak i w skali strategicznej. . W obu przypadkach planowano działanie sił sojuszniczych. Szczegółowy plan działania w fazie walk nadgranicznych przewidywał prowadzenie działań opóźniających przez oddziały osłonowe połączone z rozpoznaniem jego sił i głównych kierunków uderzeń. Po wprowadzeniu przez przeciwnika do walki drugich rzutów operacyjnych, jednostki polskie miały zorganizować obronę na linii rzek: Stryj, dalej przez rejon Lwowa, wzdłuż Styru i Jasiołdy, Kanału Ogińskiego, Szczary i Niemna do granicy litewskiej. Była to rubież ostatecznego oporu. Pod jej osłoną planowano odtworzyć odwody strategiczne - na Podlasiu i w Małopolsce. Zadania związków operacyjnych Armia "Podole" miała bronić pasa o szerokości 180 km od granicy z Rumunią do Derkał. Armia "Wołyń" miała bronić ok. 150 km odcinek od Dederkał do Horynia, a Samodzielna Grupa Operacyjna "Polesie" do wysokości Klecka Około 120 km odcinka do Puszczy Nalibockiej broniła Armia "Baranowicze" . Na 200 kilometrach bronić się miała Armia "Wilno". Jej pas obrony sięgał granicy z Łotwą. Pierwszorzutowe armie posiadałyby łącznie osiemnaście dywizji piechoty, osiem brygad kawalerii oraz prawie wszystkie jednostki KOP-u. Odwodowe związki operacyjne liczyły dwanaście dywizji piechoty, a siedem dywizji rezerwowych stanowiłoby odwód Naczelnego Wodza. Planowany skład organizacyjny Prawdopodobnie przygotowywano następujące związki operacyjne (od północy): Armia Wilno - inspektor armii (planowany dowódca armii ) - gen. dyw. Stefan Dąb-Biernacki 1 Dywizja Piechoty 19 Dywizja Piechoty Wileńska Brygada Kawalerii 1 Pułk Szwoleżerów 17 Dywizja Piechoty (z Gniezna) Armia Baranowicze - inspektor armii (planowany dowódca armii) gen. dyw. Tadeusz Piskor SGO (Armia ?) Polesie - inspektor armii - gen. broni Kazimierz Sosnkowski[2], na dowódcę SGO "Polesie" przewidywany był prawdopodobnie gen. bryg. Emil Krukowicz-Przedrzymirski[3] Armia Wołyń - inspektor armii (planowany dowódca armii) gen. dyw. Stanisław Burhardt-Bukacki Armia Podole - inspektor armii (planowany dowódca armii) gen. dyw. Kazimierz Fabrycy Armie rezerwowe Armia Lwów Armia Lida Odwody Naczelnego Wodza: Armia Odwodowa (Odwód główny NW) - planowane rozmieszczenie w okolicach Brześcia Cztery pierwszorzutowe armie i samodzielna grupa operacyjna liczyła łącznie osiemnaście dywizji piechoty, osiem brygad kawalerii. W ich składzie znaleźć się miały niemal wszystkie jednostki KOP-u i kilka Obrony Narodowej. Dwanaście pozostałych aktywnych dywizji piechoty przewidziano dla odwodowych związków operacyjnych. Siedem dywizji rezerwowych stanowiłoby dyspozycyjną rezerwę Naczelnego Wodza. Nie przewidziano możliwości utworzenia dowództw Frontów. 1 maja 1938r. przedstawia plan mobilizacyjny pod kryptonimem ''W''. Plan "W" zakładał przejście sił zbrojnych lub ich części ze stopy pokojowej na wojenną. Opracowany w formie tabel, ściśle określał poszczególne czynności, których dokładne wykonanie, w określonym miejscu i czasie, określonymi środkami gwarantowało planowe przekształcenie jednostki wojskowej do stanu gotowości bojowej czasu wojny. Plan mobilizacyjny zakładał podział wszystkich mobilizowanych oddziałów i jednostek na trzy grupy, które mobilizowano dwojako - alarmowo i normalnie. Okres zagrożenia. Działania o charakterze przygotowawczym, ułatwiające przeprowadzenie mobilizacji. Mobilizacja alarmowa. Opierała się na imiennym powoływaniu rezerwistów, stawiennictwu z końmi i pojazdami mechanicznymi. Karty mobilizacyjne w czasie pokoju zdeponowane były w starostwach i posterunkach policji. W momencie mobilizacji starostowie i komendanci policji rozsyłali przechowywane karty. Mobilizacja normalna. System normalny opierał się na publicznym rozplakatowaniu obwieszczeń (także za pomocą prasy i radia) o zarządzeniu mobilizacji powszechnej. Mobilizacja jednostek ON, ze względu na ich charakter lokalno-terytorialny odbywała się przez "skrzyknięcie", które mogło być zarządzone oddzielnie dla każdego oddziału. Główne założenia Planu mobilizacyjnego W: elastyczność i uniwersalność; szybkość mobilizacji; terytorialność mobilizacji; decentralizacja mobilizacji; jednolitość rozkazodawstwa; realność wystawienia zaplanowanych jednostek wojskowych; wystawienie maksymalnej ilości jednostek frontowych; tajność przygotowań mobilizacyjnych; Grupa alarmowa Mobilizacja oddziałów grupy alarmowej następowała przed ogłoszeniem mobilizacji powszechnej. Była to tzw. "mobilizacja cicha", która obejmowała prawie 3/4 wszystkich sił. Mobilizacja jednostek z tej grupy odbywała się tzw. systemem kartkowym, w którym poszczególne grupy oddziałów oznaczone były kolorami: Zielona: mobilizowana najszybciej. W jej skład wchodziły jednostki przygraniczne stacjonujące na wschodzie, zachodzie i północy kraju. Obejmowała KOP, Straż Graniczną i Policję Państwową. Oddziały tej grupy osiągały gotowość w czasie Z+12 do Z+48[1]. Mobilizowane mogły być pojedynczymi garnizonami lub osobno w każdym DOK. Były pierwszą osłoną mobilizacji. Nie było w niej żadnych dywizji piechoty. Czerwona: obejmowała wielkie jednostki piechoty na granicy wschodniej. Mobilizowana w całości albo poszczególnymi Okręgami Korpusów. Niebieska: wielkie jednostki piechoty stacjonujące na granicy z Niemcami. Zasady mobilizacji były identyczne jak grupy czerwonej. Żółta: "odwód osłony", obejmowała większość jednostek kawalerii, oddziały pozadywizyjne oraz część oddziałów piechoty, stacjonujących w głębi kraju, przeznaczone do wzmocnienia w II rzucie osłony dowolnej granicy. Czarna: dwie dywizje piechoty (26 i 28), brygada pancerno-motorowa (10 BK), jednostki pozadywizyjne oraz pododdziały i zakłady służb tworzące Korpus Interwencyjny, przeznaczony do wzmocnienia sił w strefie zagrożonej granicy. I rzut mobilizacji powszechnej I rzut mobilizacji powszechnej obejmował jednostki czynne i rezerwowe, które mobilizowały się na podstawie obwieszczenia o mobilizacji powszechnej. Termin ich gotowości bojowej wynosił zwykle od trzech do pięciu dni, a transporty koncentracyjne rozpoczynały się około czwartego dnia mobilizacji. W grupie tej znajdowały się dwie dywizje piechoty, reszta oddziałów nie zmobilizowanych alarmowo, część jednostek dyspozycyjnych artylerii, saperów i łączności oraz większość taborów. II rzut mobilizacji powszechnej II rzut mobilizacji powszechnej obejmował tylko jednostki rezerwowe. Mobilizacja tych jednostek rozpoczynała się siódmego dnia mobilizacji, a terminy gotowości bojowej osiągały między dziesiątym a dwunastym dniem mobilizacji. 21 marca 1939r. gdy Ribbentrop przedstawił żądania zmian terytorialnych wobec Polski , Sztab Główny zostaje zreorganizowany .Ppłk dypl. Leopold Okulicki przechodzi na stanowisko zastępcy szefa Oddziału Operacyjnego , pełniąc jednocześnie obowiązki szefa Wydziału Sytuacyjnego uczestnicząc w przygotowaniu planu ''Zachód'' na wypadek wojny z III Rzeszą .Pozostaje na tym stanowisku do wybuchu II wojny światowej .
Galeria z czasów II RP
Generał Okulicki konno.
 |
| Mjr dypl. L. Okulicki podczas rozmowy z kpt. Łuckim, CWP Rembertów, 1933 r. |
 | |
| Generał Okulicki ze swym psem |
 |
| Wakacje w Żegiestowie |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz